Zaburzenia neurologiczne różnego typu są najczęściej diagnozowane dopiero u kilkulatków chociaż niejednokrotnie dają one pierwsze objawy już w okresie niemowlęcym. Wtedy jednak są niezwykle trudne w rozpoznaniu a cały szereg z nich uważany jest zwyczajnie za cechy osobowości dziecka.
W okresie niemowlęcym do najczęściej występujących objawów zaburzeń tego rodzaju zaliczyć można brak reakcji na otoczenie czy też wzrok dziecka umiejscowiony stale na jednym przedmiocie. Dziecko z aspergerem czy autyzmem może nie być zainteresowane zabawkami, nie podąża wzrokiem na ruchomymi przedmiotami, nie reaguje na rozmowy, zaczepki słowne. Bardzo często nie gaworzy, później zaczyna chodzić.
To właśnie takie syndromy powinny wzbudzić czujność rodziców i sprawić, by niemowlaka baczniej obserwować. Niejednokrotnie przyda się konsultacja ze specjalista, na przykład psychologiem dziecięcym, który dzięki swojemu doświadczeniu będzie mógł w prosty sposób zdiagnozować ewentualne zaburzenia.
Nieco łatwiej z rozpoznaniem zaburzeń na tle neurologicznym jest w przypadku dzieci w okresie przedszkolnym. To zresztą właśnie wtedy rozpoznawane są najczęściej spotykane, takie jak autyzm czy asperger. Warto tutaj zaznaczyć, że w przypadku tego rodzaju zaburzeń szybka diagnoza pozwoli na wdrożenie specjalnych ćwiczeń z dzieckiem – dla przykładu terapia zespołu aspergera podjęta szybko może przyczynić się do niwelowania jego objawów i normalnego funkcjonowania w społeczeństwie w przyszłości.
Pamiętajmy, że zaburzenia na tle neurologicznym dają bardzo różne objawy i właśnie dlatego tak trudno je diagnozować. Pierwsze kroki powinni podjąć rodzice na podstawie bacznej obserwacji dziecka – wszystkie zachowania odbiegające od normy i co ważne, powtarzające się nagminnie powinny być niepokojące. Bardzo często zdarza się również, że to kadra pedagogiczna w żłobku bądź przedszkolu zwraca uwagę na problem i kieruje dziecko do specjalistycznego ośrodka, w którym możliwe będzie rozpoznanie zaburzeń neurologicznych pod kątem psychologicznym.