Zagadnienie dwujęzyczności dzieci jest tematem badań naukowców od wielu lat. Wiadomym jest, że dziecko zaczyna nabywać umiejętności mówienia już od pierwszego dnia po narodzinach jednak naturalnie przystosowane jest do jednego jego rodzaju. Coraz częściej zdarza się jednak, że koniecznością jest komunikowanie się nie tylko w języku ojczystym, ale i obcym. Jak dzieci sobie z tym radzą? Czy jest to dla nich bariera czy wręcz przeciwnie, olbrzymi krok w ich rozwoju?
Okazuje się, że zdaniem socjologów i psychologów zgłębiających ten temat najlepiej jest, kiedy dziecko zaczyna uczyć się drugiego języka jak najwcześniej. W rodzinach dwujęzycznych dzieci nie mają z tym żadnego problemu i w takim samym stopniu pojmują wiedzą komunikowania się w obu językach. Nie bez powodu również na terenie Polski jak przysłowiowe „grzyby po deszczu” powstają szkoły dwujęzyczne. Taka szkoła podstawowa dwujęzyczna kładzie wtedy nacisk nie tylko na proces nauczania w języku ojczystym, ale lekcje prowadzone są również w drugim, obcym języku. Język angielski czy niemiecki (bo takie stosowane są najczęściej) słyszany jest w nich każdego dnia.
Zaletą takiego trybu nauczania jest odpowiednie przygotowanie dzieci do komunikowania się w społeczeństwie w przyszłości. To również dobra inwestycja w ich przyszłość i to nie tylko biorąc pod uwagę ich chęć podróżowania i przełamywania barier porozumiewawczych, ale przede wszystkim patrząc na karierę zawodową. Praktycznie w każdym ogłoszeniu o pracę możemy przeczytać dzisiaj o wymogu umiejętności posługiwania się jeżykiem obcym w stopniu zaawansowanym. Za kilka lat dwujęzyczność stanie się już normą.
O wadach takiego trybu nauczania tak naprawdę mówić nie można, bo ich nie ma. Jedynym ostrzeżeniem może być fakt nie naciskania na dziecko pod względem nauki jednego z języków w lepszym stopniu. Najczęściej jest tak, że malec lepiej posługuje się językiem ojczystym i nie można wymagać od niego, by tak samo płynnie mówił w języku obcym, przynajmniej na początku jego edukacji.